Od Alexa - Cd. Iry

Gniew. To czułem w każdej komórce swojego ciała. Nie chciałem, by dziewczyna wtrącała się w to wszystko, ale zrobiła to wbrew mojej woli. Pomimo tego, że Topaz czuł się już lepiej nadal myślałem o tamtej sprawie. W tym obozie znajduje się wiele półbogów. Dyrektor zawsze bierze pod swoje skrzydła tych najbardziej agresywnych i krwiożerczych, nie patrząc na ich przeszłość. Lecz nadal nie zdarzyła się sytuacja by ktoś tu umarł. Obóz miał bardzo dobre zdanie u wszystkich osób, jakie znałem. Mój ojciec spotkał się ze mną raz, prosząc mnie bym tu przybył. Po tych wszystkich badziewnych prezentach jakich od niego dostałem, nie chciałem spełniać jego prośby. A jednak tu jestem i nadal nie wiem dlaczego. Może, dlatego, że chciałem poznać takich jak ja i móc pomagać ludziom. Chcę być użyteczny, a w świecie ludzi jest to niemożliwe. Nigdy nie potrafiłem się tam znaleźć, pomimo tego, że o swoim pochodzeniu dowiedziałem się dość niedawno. Ale cóż, kto wie czego od człowieka chcą Mojry?
~*~
Próbowała mnie pocieszać na wiele sposobów. Jak dobra kumpela, która widzi przygnębionego przyjaciela. Nie odzywałem się słowem przez całą drogę, lecz ona robiła to samo. Podziękowałem jej za to w duchu. Mój domek nie wyróżniał się wieloma rzeczami, ale jego plusem było jego miejsce zbudowania. Z tyłu domku nie było ściany, tylko wielkie molo i piękny widok na jezioro i dalekie góry, które tonęły w delikatnej mgle. Położyłem psa na legowisku znajdującego się w rogu, przy małej umywalce. Kochałem zapach drewna unoszący się w powietrzu. Przymknąłem oczy i wciągnąłem w nozdrza zapach chłodnej bryzy. Miałem wielką ochotę walnąć się na łóżku i zasnąć, obudzić się dopiero do wielu godzinach lub wygrzewać się na słońcu, by poczuć te przyjemne ciepło na skórze. Ira niespodziewanie zaplotła swoje ręce wokół mojej szyi i spojrzała mi w oczy. Czułem, że musiała stanąć na palcach by jakoś zmniejszyć naszą różnicę wieku.
- Jestem z ciebie dumna... Opanowałeś gniew, to nie lada wyczyn - odparła tak cicho, bym tylko ja mógł ją usłyszeć -  Możesz wybrać nagrodę, jakąkolwiek chcesz.
Moje zdziwienie sięgnęło zenitu. Położyłem ręce na jej biodrach i szepnąłem jej do ucha:
- Mogę sprawić, nawet cię nie dotykając, byś była mokra, hm?
Złapałem ją za dłoń, po drodze wyjmując z szafki czarną farbę i kartkę. Ruszyłem do jeziora i zmoczyłem biały przedmiot, który o dziwo nie porwał się pod wpływem wody. Usiadłem naprzeciw Iry, która także postanowiła klepnąć. I wystarczyły tylko trzy dotyki kartki bym pokazał jej moją magię. Ochlapałem ją trochę wodą, gdy wzrok utkwiła w kartce, nie mogąc oderwać wzroku. Ona tylko prychnęła wycierając z twarzy wodę. Niech się cieszy, że nie mam pod ręką śnieżek...
- Chcesz spróbować?

<Ira?>

Od Jenny - Cd. Zero

Wolałam trzymać się z dala od obozu. Już od rana przybywali nowi półbogowie, witani przez dyrektora z otwartymi ramionami. Nie lubiłam brać udziału w takich uroczystościach. Nie interesowało mnie czyje teraz dzieci do nas trafiły i czy było ich mniej niż w tamtym roku. Dlatego zapisałam się na całodzienny patrol wokół obszarów obozu, by być jak najdalej od tego wszystkiego. Już z dala było słychać radosne rozmowy i naszych ukochanych nauczycieli. Nawet nie zerknęłam w tamtą stronę. 

Po kilku godzinach chodzenia wokół, nie było żadnych niebezpieczeństw. Nie było z kim walczyć. Nie było kogo zaatakować. Spokój i harmonia. Od czasu do czasu z centrum dobiegały radosne śmiechy, a ognisko zostało rozpalone, pomimo wczesnej godziny. 

Jeszcze tylko dwie godziny upomniałam się i ruszyłam dalej, nie chcąc wypadać z rytmu. Pod nosem nuciłam tylko mi znaną pieśń, rozglądając się wokół. Ptaki cicho śpiewały swe pieśni, a wiatr rozwiewał korony wysokich dębów. Lubiłam te miejsce. Zawsze w takie upalne dni jak ten, mogło się skryć w cieniu drzew i zapomnieć o otaczającym świecie. Mech przyjemnie zapadał się pod nogami, a ja nudziłam się coraz bardziej. Cal biegał gdzieś wokół, sprawdzając czy przypadkiem czegoś nie przegapiłam, lecz po chwili wrócił, nawet nie będąc zmęczonym po długim dniu. Pogłaskałam jego masywny łeb i spojrzałam w dwukolorowe oczy. 

I wtedy stało się stało się coś co zmieniło trochę bieg mojego dnia

Jakaś postać z zamkniętymi oczami leżała na ziemi, nawet nie zauważając mojego przybycia. Pies szykował się już do ataku, lecz wstrzymałam go mając pewne obawy, czy przypadkiem nie jest jednym z nowych, którzy przybyli tu sprzed kilku dni. Podeszłam bliżej, a on nawet nie drgnął. Dopiero, gdy nachyliłam się nad jego ciałem i zasłoniłam słońce, otworzył głos i zmierzył mnie dziwnym wzrokiem. 

- Kim jesteś? - mruknął, nawet nie racząc wstać. Podniosłam brew, nadal się w niego wpatrując i uważając, na to, by nie stanąć na jego żółwiu ninja. 

- Po pierwsze gówno cię to powinno interesować, po drugie nie powinno cię tu być, a po trzecie teraz mam patrol i dzięki tobie mam kłopoty, synu Hadesa. Zadowolony z odpowiedzi? - powiedziałam słodkim głosem i uśmiechnęłam się promiennie. Po paru sekundach, leniwie podniósł się z ziemi i wtedy mógł przyjrzeć mi się bliżej. Ja mu także.

- Jesteś dziewczyną czy chłopakiem? - spytał, przecierając oczy i patrząc na mnie w oczekiwaniu. Moja ręka już chciała chwycić za mój nóż, lecz szybko się powstrzymałam. Jenna bądź miła.

- Czy ja ci wyglądam na chłopaka?

- ...

- ...

- Masz krótkie włosy, więc myślałem, że...

- No tak, bo każda dziewczyna ma długie włosy, nieprawdaż?

Mruknął pod nosem jakieś przekleństwo i zabrał z ziemi bluzę, otrzepując ją delikatnie, a później znów zaszczycił mnie swoim wzrokiem.

- Masz dziwne włosy

- Masz dziwne oczy

Powiedzieliśmy to w tym samym momencie, patrząc na siebie zdziwieni. Dziwne oczy? Zawsze miałam mały dylemat ze swoimi oczami, bo moja "choroba" była bardzo rzadko widywana. Ale czy musiał mi o tym przypominać? Miałam ochotę je zasłonić, naprawdę.

<ZERO?>

Od Zera

Już kilka dni po przybyciu tutaj, zdążyłem wdać się w konflikt z grupką uczniów. Fakt, byli wrogo nastawieni do każdego, co jeszcze bardziej działało mi na nerwy. Finalnie skończyło się to pojedynkiem jeden na trzech. Po tym wszystkim postanowiłem ulotnić się na jakiś czas, by opanować nadszarpnięte nerwy. Przekroczyłem granicę obozu i terenów wolnych, zagłębiając się w gęsty las. Był inny, niż te znane mi z przeszłości. Wielki, zielony i nietknięty przez ludzką rękę. Najwyraźniej spodobało się to nie tylko mnie, ale i mojemu towarzyszowi. Żółwik wdrapał mi się na ramię, patrząc na świat z wysoka. Wydawał przy tym cichutkie ni to piski, ni gulgotanie- wyrażał tym swoje zadowolenie. Pogłaskałem go czubkiem palca po delikatnej główce, uśmiechając się pod nosem. Tak jak ja, nie cierpiał siedzieć w zamknięciu, ograniczony przez zasady rządzące społeczeństwem. Buntował się na swój własny, żółwiowy sposób. Głównie przez zjadanie wszystkiego, co zielone w mieszkaniu albo przesiadywaniu w skorupce całymi dniami. Przeskoczyłem nad zwalonym drzewem, pokrytym gęstym mchem. Byleby jak najdalej od innych ludzi, herosów i cywilizacji. Przy okazji musiałem uważać na gałęzie, by nie wpaść na którąś z całym impetem. Mimo wszystko zamierzałem wrócić w jednym kawałku, nie mówię, że zdrowy, ale jednak w miarę sprawny. Wziąłem Cesara w dłonie i zjechałem w dół niewielkiej dolinki. Prawie wpadłem do niewielkiego strumyczka, odbijającego obraz leśnej głuszy, ledwie zauważalnego. Kilka kamyczków wpadło do niego z pluskiem. Do moich uszu dobiegł odgłos spłoszonej zwierzyny, zapewne uciekających saren lub im podobnych. Śpiew ptaków jedynie nabrał na sile, jakby chciały popisać się swoimi umiejętnościami wokalnymi przed przybyszem. Stanąłem na równe nogi, rozejrzałem się dookoła. Za mną zielona ściana. Na wprost zaś rozciągał się krajobraz jakoby wyjęty z bajki. Wiekowe drzewa przyprószone mchem. I podłoże złożone z tysięcy różnokolorowych kwiatów. Ściągnąłem bluzę, by ułożyć na niej wygodnie głowę. Leżałem, a mój wieczny towarzysz dreptał przy mnie, badając teren. Wsłuchałem się w odgłosy natury, odbudowując wewnętrzną równowagę. Lubiłem takie miejsca, choć było to sprzeczne z moim pochodzeniem. Przymknąłem oczy, relaksując się, zapominając o wszystkich okropnościach obecnego świata. Poczułem, jak żółwik przytula się do mojego boku, zapewne znudzony eksploracją otoczenia. Nawet nie zwróciłem uwagi na trzask łamanej gałęzi. O czyjejś obecności dowiedziałem się dopiero w momencie, gdy padł na mnie cień. Otworzyłem oczy, by ujrzeć nad sobą drobną dziewczynę, patrzącą na mnie jak na debila. Zmierzyłem ją wzrokiem od stóp do głów i prychnąłem, nawet nie siląc się na wstawanie.

— Kim jesteś?— mruknąłem. Jakoś wcześniej nie miałem okazji do spotkania jej.

JENNA?

Od Iry - Cd. Alexa

Ten dzień zaliczał się do okropnych. Najpierw publiczne wystąpienie, potem starcie z okropnym nauczycielem, by na koniec zobaczyć uczniów katujących psa. Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Czy ludzie naprawdę byli aż tak okropni? Spojrzałam na Alexa, od którego emanowała ciemna aura. Gniew, nienawiść, żal- oto, co musiał czuć. Uniosłam głowę, biorąc głęboki wdech. Poczułam zapach wiosny, kwiatów i drzew, nic więcej. Co za ulga... Zwierzę skomlało cicho, zapewne poobijane w niektórych miejscach, jednak nie było poważnie ranne. Tym lepiej. Jutro powinno czuć się co najmniej dobrze. Położyłam dłoń na ramieniu chłopaka. Drżał na całym ciele, co dopiero poczułam. Westchnęłam cicho i potrząsnęłam nim lekko.

— Ziemia do Alexa... Alex, odbiór.
Wbił we mnie spojrzenie pełne gniewu, smutku i czegoś niezidentyfikowanego. Rozumiałam jego reakcję, co nie zmieniało faktu, że wpadnięcie w tarapaty już pierwszego dnia nie było najlepszym pomysłem.

— Żyję...— mruknął, jakoś bez entuzjazmu.

— Świetnie. Topazowi nic nie jest... Przynajmniej nic nie wyczuwam, więc spokojnie. Musimy zabrać go w bezpieczne miejsce, tak?

Odpowiedział mi kiwnięciem głową.

— Prowadź, wielkoludzie!— Popchnęłam go leciutko do przodu.

⸦⸧

Domek Posejdona zbudowany został tuż przy jeziorze- w najbardziej malowniczym z dostępnych miejsc. Wokoło czuć było zapach czystej wody, zaś ptaki śpiewały przepiękne pieśni. Wspięłam się po marmurowych schodach, idąc tuż za chłopakiem. Pies już zdążył się uspokoić, ból zapewne zelżał. Szedł o własnych siłach, choć nieco utykał na lewą, tylną łapkę. Sam Alex nieco się rozchmurzył, choć przez całą drogę nie wymieniliśmy choćby słówka. Zaprowadziliśmy Topaza do pokoju jego właściciela, gdzie ułożył się wygodnie w chłodnym kąciku. Dopiero teraz odważyłam się na odezwanie i uczynienie czegokolwiek. Może to było zbyt śmiałe, niepoprawne, lecz czułam, że chcę to zrobić. Stanęłam na palcach, ręce zarzuciłam za szyję chłopaka. Spojrzałam głęboko w jego nieziemskie oczy.
— Jestem z ciebie dumna... Opanowałeś gniew, to nie lada wyczyn.— Możesz wybrać nagrodę, jakąkolwiek chcesz.

ALEX?

Od Alexa - Cd. Iry

Czułem, że coś jest nie tak. Dziewczyna dziwnie zachowywała się w mojej obecności, ale z własnego doświadczenia wolałem nie zwracać na to uwagi. Mogłoby to jedynie pogorszyć sprawę. Dlatego postanowiłem udawać, że nie usłyszałem jej jąkania.

- Wiesz, nie mogę teraz stwierdzić czy jestem zadowolony, nie znam go zbyt dobrze. Ale czuję, że powietrze wokół niego wibruje, co mnie trochę niepokoi. Długo nie wiedziałem, że jestem synem tego kogo jestem i mało się na nich znam. Wiem jedynie, że włosom z grzywy i ogona pegazów przypisuje się cudowne właściwości, a cięciwy do łuków z włosia są niezwykle nośne i cielne. Powstały one z morskiej piany, choć Hades sam zabrał jednego i zrobił odmienną rasę. I sobie przypisuje stworzenie pegazów. Niektórzy niestety w to wierzą, ale cóż, nic na to nie poradzę. Ani ja, a ni mój ojciec. Ale wracając do tematu, wnioskując z runy na jego sierści jest to elficki pegaz. Pełny magii i niewyobrażalnej potęgi. Są one na wyginięciu, trudno uzyskać tak cudowny efekt. Choć czuje... - nie było dane mi dokończyć,  ponieważ nasz nauczyciel jazdy jak i wychowania fizycznego, wkroczył do stajni jak huragan, zwracając na siebie uwagę wszystkich zebranych.
- Witajcie, nowi kadeci. Nie będę owijać w bawełnę. Mało szanuje osoby w waszym wieku, wiecie okres buntu i te sprawy. Strasznie się dzieci pyskate robią w tych latach. Więc wy nie będziecie denerwować mnie, a ja nie będę robił wam problemu, dobrze?
Wokół trwała cisza. Nawet konie wystawiły łby by spojrzeć na tego szaleńca. Czy on naprawę sądził, że współpraca z takim podejściem ma jakikolwiek sens? Nim ktoś zdołał mu odpowiedzieć, zniknął za drzwiami prowadzącymi do siodlarni. Pomimo tego, że wyszedł, patrzyłam skrzywiony na drzwi jeszcze przez kilka dobrych minut.
- Czuje, że już się z nim nie polubię - odparłem i ruszyłem prosto do wyjścia. Jak zauważyłem kilka osób poszło moim śladem, Ira tak samo. Uśmiechnąłem się do niej delikatnie i zwolniłem by mogła wyrównać ze mną krok.
- Dlaczego tak mówisz? - spytała, rozglądając się wokół. Uczniowie rozeszli się w swoje strony, nawet nie bojąc się konsekwencji ucieczki z lekcji. Cóż dzisiaj są tylko lekcje interaktywne z nauczycielami, więc uważam, że nie są one obowiązkowe.
- Nie lubię takich ludzi, którzy nie znają życia. Zachowuje się jakby każdy niż on byli gorsi. Pomimo tego, że nawet nie znał naszych imion, osądził nas tak jakbyśmy byli jego największym koszmarem. I ten fałszywy uśmiech. Jednym z moich atutów jest łatwe odczuwanie nastrojów innych. Chociaż nie zawsze jest to jakieś cudowne. No dobra, ale koniec o mnie. Co robimy, kociaku? Wiesz, przyjechałem tu dwa dni wcześniej niż inni, więc mogę cię oprowadzić czy coś. Tylko powiedz co chcesz, a ja postaram się temu sprostać.
Wtedy zobaczyłem coś co mnie wprost zamurowało. Jeden z dzieci Aresa, z boku obozu kopał jakieś stworzenie. Z daleko słyszałem skowyt przepełniony bólem. Pobiegłem tam jak najprędzej. Dostrzegłem co było tym zwierzęciem. To był Topaz...
Złapałem go za kark i uderzyłem kolanem w jego policzek tak, że odleciał na bok. Poprawiłem kopnięciem w brzuch i splunąłem na niego.
- Topaz, w porządku? - masywny pies leżał na boku i oddychał powoli. Na mój widok zaczął merdać ogonem. Poprosiłem go, żeby nikogo tutaj nie atakował, lecz nie chodziło mi, żeby się nie bronił. Podniosłem go delikatnie, czując jak moje ciało całe drży. Czułem agresje, które napełnia moje ciało.
<Ira?>

Od Iry - Cd. Alexa

Część stajni, do której zawędrowałam, spowita była przez półmrok, odizolowana od reszty. Zupełnie tak, jakby znajdowały się tu istoty nieco inne, od tych zwykłych. Ojciec opowiadał mi kiedyś o pegazach żyjących w świecie podziemi, odmiennych i niezrozumianych przez resztę ich gatunku. Jednak czy to właśnie one? Chłód objął całe moje ciało, niosąc ze sobą wspomnienia z dawnych lat. Fluorescencyjne tabliczki lekko świeciły w ciemności, ułatwiając czytanie zawartej na nich treści. Raz czy dwa poczułam, jak coś delikatnie pociągnęło mnie za włosy, czemu towarzyszyło wesołe rżenie. Zapach siana został zastąpiony przez woń świeżo ściętych róż- coś, co towarzyszyło śmierci tragicznych kochanków. Doprawdy, ojciec wiedział, co robił, gdy je tworzył. Westchnęłam cicho, na myśl o towarzyszeniu jednemu z nich. Zatrzymałam się przed ostatnim z boksów, wdychając przyjemny zapach, na pozór niepasujący do stworzenia, które ujrzałam. Mroczna mara, zwiastunka śmierci. Zwierzę wyglądające tak, jakby zaraz miało rozpaść się, nadszarpnięte rozkładem tkanek. Z pustych oczodołów wydobywała się błękitna mgiełka. 

Wyciągnęłam dłoń w jego stronę, uśmiechając się przyjaźnie. Naga kość w dotyku była bardzo przyjemna i o dziwo ciepła. Przymknęłam oczy, napawając się tą magiczną chwilą. Nie musiałyśmy się sobie przedstawiać, obie dobrze wiedziałyśmy, kim jesteśmy. Avara- pierwsza z rodu i Ira- dziecko jej pana. Spojrzałam w stronę moich rówieśników, ekscytujących się nowymi wierzchowcami. Niczym dzieci, pomyślałam, dzieci z nowymi zabawkami. Odpowiedziało mi rżenie klaczy, która przechwyciła owo zdanie. Wśród tłumu ujrzałam Alex'a. Powinnam się odezwać? Nie, to zwróciłoby na mnie uwagę wszystkich, już zbyt dużo się na mnie napatrzeli. Chłopak, zorientowawszy się o mojej obecności, pomachał do mnie. Odwzajemniłam ten przyjazny gest. Avara pchnęła mnie pyskiem w stronę jaśniejszej części stajni. Postanowiłam nie sprzeciwiać się jej i już po chwili dołączyłam do chłopca oraz jego pegaza. Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, jednak głos ugrzązł mi w gardle. Nigdy nie byłam dobra w prowadzeniu rozmów, a co dopiero w ich rozpoczynaniu. Zaczęłam nerwowo skubać rąbek koszuli, wzrok wbiłam w podłogę.
— Em... J... Jesteś zadowolony?— zapytałam cicho. Że też musiałam się zająknąć, uch...

ALEX?